Een tijdje
terug vierden het lief en ik onze allereerste huwelijksverjaardag. Een goed
moment om terug te blikken op het voorbije jaar, vonden wij. En dat deden we met
– hoe kan het ook anders – wijn en een zelfbereide maaltijd.
Die wijn
haalden we dit keer niet gewoon in de winkel of op één of andere proeverij,
want het ging om een flesje dat al een jaar in onze kelder lag te wachten.
Sinds de dag van onze trouw, om precies te zijn.
Dat kwam zo:
ter voorbereiding van “de Mooiste Dag van ons Leven” (als ik de trouwfora op
internet mag geloven that is…) was ik nogal fanatiek in de weer met Pinterest,
een site waar je virtuele moodboards kan aanmaken, leuke plaatjes kan opslaan
en volop ideëen kan opdoen. Een aanrader trouwens, ook voor wie nog niet meteen
trouwplannen heeft. Via Pinterest kwam ik terecht bij deze post op Tumblr.
Het idee is
simpel: voor het huwelijk zich voltrekt, schrijven beide partijen een lieve
brief naar elkaar. Die brieven gaan in een doosje, samen met een fles wijn. Het
koppel mag de doos pas opnieuw openen wanneer ze hun eerste huwelijksverjaardag
vieren. Onder het genot van een glas wijn kunnen ze dan de brief die hun
partner een jaar eerder schreef eindelijk lezen.
Een schattig idee vond ik dat.
Dus besloten het lief en ik om het ‘ritueel’ ook te integreren in onze eigen
trouwceremonie. Maar dan wel enigszins aangepast. De wijn mocht blijven (hey,
ik heb niet voor niets een bijna gediplomeerde sommelier in huis!), de
liefdesbrieven vervingen we door wensen van alle aanwezigen. Zelf de wijn
opdrinken, en anderen het werk laten doen: win-win situatie! Jong en oud mocht
trouwens meedoen. Ook mijn metekindje (toen anderhalf) leverde flink zijn
bijdrage.
We staken de wensen en de fles in deze houten kist, die we na afloop toe spijkerden.
De kist werd
daarna vrijwel meteen verbannen naar een koel, donker hoekje van onze kelder. Dat
had 2 redenen:
1) De wijn
kon zo goed op temperatuur blijven (dat moest van Meneer de Sommelier)
2) Als de
kist ver weg verstopt stond, zou mijn oog er ook niet al te veel op vallen, en
zou ik mijn aangeboren nieuwsgierigheid hopelijk kunnen bedwingen
Dat laatste
is trouwens tegen alle verwachtingen in goed gelukt. Op de vooravond van het
langverwachte 1-jarige jubileum mocht ik dan eindelijk ons – een beetje
gehavende - trouwcadeau aan onszelf uit de kelder halen.
Na het openmaken zag dat er zo uit:
Het flesje (een Montepulciano uit 2007, voor de kenners) werd door het lief nog even arty-farty gefotografeerd, samen met het “goe stukske vlees” dat we erbij zouden verorberen.
Terwijl het vlees in de pan lag te sudderen en we al een eerste glas soldaat maakten, lazen we samen alle wensen en bekeken we alle tekeningen. Sommige grappig, andere bijzonder ontroerend en inspirerend. Maar allemaal voerden ze ons even terug naar ‘onze’ dag, op de kop af 365 dagen geleden. Mijn schoonmoeder (anders een vrouw van heel erg veel woorden) zat er trouwens ‘boenk’ op met haar kaartje:
Een waarheid als een koe, if you ask me! De fles voor volgend jaar ligt trouwens al te wachten in de doos in de kelder. Hopelijk het begin van een mooie traditie, en niet het begin van een alcoholverslaving J
Geen opmerkingen :
Een reactie posten