Anyway, meteen na het publiceren van mijn vorige blogpost gingen de man en ik nog eens naar de cinema en naar een Thais restaurant waar we graag komen. Ik bestelde er het pikantste gerecht op de kaart, tot groot jolijt van de uitbaatster. En in mijn gelukskoekje bij de koffie zat zelfs volgende boodschap:
Geef toe, dat kon toch bijna niet meer misgaan? Maar de dagen gingen voorbij, zonder enig teken van onze baby. De tientallen "en, en, EN???" smsjes en telefoontjes begonnen me toen al stevig op de zenuwen te werken. En dus werden de grove middelen ingezet: ik liet de literflessen Gini en de verse ananassen aanrukken, ging wandelen en fietsen dat het geen naam had en lapte zelfs vlijtig de ramen van ons huis, godbetert...
Maar helaas, het mocht allemaal niet baten. Intussen stond de afspraak voor inleiding in het ziekenhuis al ingepland, tot mijn groot ongenoegen. Maar zover is het gelukkig niet gekomen. Op 40 weken + 6 dagen zaten we hier thuis na een dagje Namen in de zetel naar het Eurosongfestival te kijken, toen ik precies toch iets voelde. Man naar bed, ik in bad om de pijn wat te verzachten. 's Morgens om 6u de vroedvrouw gebeld om eens te komen kijken, en op haar aanraden naar het ziekenhuis vertrokken. Iets meer dan 6 uur later was ze daar: onze prachtige dochter Colette!
Het is echt waar wat ze zeggen: de details van zo'n bevalling vervagen snel. Dus dat ik op de spoeddienst heb overgegeven in een vuilbak, de vroedvrouw van dienst heb gesmeekt om een epidurale en de gynaecoloog en zijn schaar luidop heb vervloekt, dat ben ik gelukkig alweer een klein beetje vergeten...
Intussen zijn we 3 maanden verder, en begint er hier in huis stilaan iets te ontstaan wat je met een beetje goede wil een soort van routine zou kunnen noemen. Daarom hopelijk binnenkort weer meer tijd, goesting en inspiratie om te bloggen. We'll see how it goes!
