We go way back, mijn vriendinnen en ik. Meerbepaald tot 1986, het jaar waarin we alle tien ter wereld kwamen. Om nog specifieker te zijn: van februari tot juni. Waaruit we dan weer kunnen concluderen dat 1985 voor onze ouders een plezant jaar moet zijn geweest :-)
"Die van '86" en ik hebben een gezamelijk scoutsverleden. Ooit liepen we samen verloren op tweedaagse op kamp (kaartlezen was niet onze sterkste kant), stonden we samen in leiding en zaten we gezamelijk achter de jongens aan op plaatselijke fuiven. We deelden een groot deel van onze puberteit met elkaar, en daar hangen heel wat grappige anekdotes en inside jokes aan vast, die ook nu nog met de regelmaat van de klok worden opgerakeld.
Daar waar veel vriendschappen stuklopen en mensen uit elkaar groeien van zodra ze elkaar minder vaak zien, was dat bij ons groepje zeker niet het geval. Ook lang nadat de meesten onder ons hun scoutshemd aan de wilgen hadden gehangen, bleven we elkaar regelmatig zien. 1 keer per jaar gaan we allemaal samen op wijvenweekend, volgend jaar al voor de 7de keer. Wat we daar zoal doen? Niet veel meer dan eten, drinken, lachen, onnozele spelletjes spelen en bijpraten. Nog meer mooie herinneringen opbouwen, als het ware.
Onze kracht schuilt volgens mij in onze diversiteit. Alle tien zijn we op alle vlakken zo verschillend dat samen zijn nooit verveelt. We zijn koppig en meegaand, nuchter en romantisch, luidruchtig en stil tegelijk. We zijn juffen en bankbedienden, sociaal assistenten en journalisten. Een zootje ongeregeld.
Toch is er één belangrijke gemene deler: door de jaren heen hebben we elkaar volwassen zien worden. We hebben elkaars nieuwe lieven gekeurd. We hebben elkaars tranen gedroogd toen die lieven de hooggespannen verwachtingen toch niet konden inlossen. We hebben veel gediscussieerd en af en toe zelfs flink ruzie gemaakt, maar we hebben minstens even vaak buikpijn van het lachen gehad samen. We waren op elkaars trouwfeesten en babyborrels, stonden naast elkaar in periodes van zowel grote vreugde als groot verdriet. Soms zelfs op één en dezelfde avond, zoals onlangs. Het is pas op zulke momenten dat je echt beseft hoe belangrijk je voor elkaar bent.
Binnenkort is er geen ontkomen meer aan: dan worden we alle 10 dertig jaar. Volwassen vrouwen, die diep vanbinnen toch altijd een klein beetje zorgeloze scoutsmeisjes zullen blijven. Hoop ik, weet ik. Girls, ik zie jullie graag. Op naar de volgende 15 jaar samen!
