Het moet zo ergens tussen kerst en nieuwjaar zijn geweest dat hier thuis het idee ontstond om nog eens met ons tweeën weg te gaan. Weg als in: een paar dagen naar het buitenland. Colette was op dat moment 7 maanden oud, had last van doorkomende tanden en maakte er meerdere keren per nacht een feestje van. Gevolg: mama en papa zaten een beetje op hun tandvlees. Een citytripje in het vooruitzicht was precies wat we nodig hadden. Bovendien zou ik in februari mijn 30ste verjaardag vieren (toen leek dat een groot drama, intussen ben ik al helemaal gewend aan die 3 vooraan), en hadden we dus helemaal geen excuus om het niet te doen.
Maar waar zouden we dan naartoe gaan? Niet te ver van huis, dachten we in eerste instantie. Want uw redelijk pasgeboren baby zo meerdere nachten bij de grootouders dumpen, is dat eigenlijk niet een beetje...not done?
We spraken die twijfels hardop uit tijdens een etentje met vrienden S. en A., die zelf 3 koters hebben. Drie, jawel, dat leest u goed. Ik moet er zelf (nog) niet aan denken op dit moment, maar bij hen lijkt dat te werken. Ik denk omdat ze daar regelmatig me-time inlassen, of dingen samen doen zonder hun voltallige kroost mee te slepen. Elk jaar hoort daar ook een weekend weg bij, is hun mening. De "red het huwelijk" vakanties, worden ze zelfs met de nodige zin voor relativering genoemd.
Bon, exit schuldgevoelens dus, en wij begin mei naar Valencia. Onze eerste post-mama en papa reis (de helse overlevingstocht in Frankrijk met een huilende baby van 10 weken oud niet meegerekend), en meteen ook ons allereerste bezoek aan de derde grootste stad van Spanje. Twee eerste keren in één klap, zowaar!
De vlucht, die iets meer dan 2 uur duurde, boekten we bij Ryanair, die sinds een tijdje ook op Zaventem vliegen. Handig, want Charlerloi is voor ons toch een eind rijden. Gelukkig was het pas enkele dagen nadat wij vertrokken dat er urenlange wachtrijen stonden aan de tijdelijke veiligheidscontroles op de luchthaven, want we waren weer een beetje te optimistisch geweest in het inschatten van de tijd die we zouden nodig hebben om heelhuids aan de gate te geraken.
Slapen en siësta's houden (zonder met een half oor te moeten luisteren of er lawaai uit de babykamer
komt, wat een zaligheid!) deden we bij ABCyou B&B, een adresje dat ons ingefluisterd werd door bovengenoemde vrienden. Een fijne plek in een statig, oud pand vlak buiten het historische centrum van de stad. Veel pluspunten: goed bed, hippe kamer, snelle wi-fi, zalig ontbijt en behulpzame eigenaars. Maar 1 opmerking: vraag als het even kan een kamer op de eerste verdieping. Wij zaten op de tweede verdieping, waar nog geen nieuwe deuren geïnstalleerd waren en we alles en iedereen op de gang luid en duidelijk konden horen.
De man en ik, wij zijn van die toeristen die de spijzen en dranken belangrijker vinden dan elke bezienswaardigheid afvinken op ons lijstje. Tel daarbij het feit dat we al maanden niet meer deftig uit eten waren geweest, en je snapt waarom de Valenciaanse horeca ons graag zag komen. Er werd uitgebreid geaperitiefd, tapas geprobeerd en menukaarten bestudeerd. Paëlla proeven, dat deden we in de buurt van het strand bij Casa Carmela. Het was daar moederdag en blijkbaar is dat in Spanje de gelegenheid voor familiebijeenkomsten op restaurant. Wisten wij veel. Maar na een beetje aandringen en zielig kijken mochten we toch aan de toog zitten :)
Verder ook genoten van Italiaans bij Lambrusqueria en vegetarisch bij Copenhagen, allebei in de levendige wijk Ruzafa, waar het 's avonds supergezellig was. Onze meest authentieke eetervaring, dat was misschien wel de lunchmenu van 4 gangen voor 7 euro in een piepklein restaurantje dat werd uitgebaat door een man en een vrouw die in België allang de pensioengerechtigde leeftijd hadden bereikt (maar geen idee meer hoe dat heette, ik denk ook niet dat het koppel in kwestie ooit al op internet had gesurft, laat staan dat ze een website zouden hebben)
Wat we daar dan precies hebben gedaan buiten eten, vraagt u zich af? Valencia is niet supergroot, dus uitstekend te voet te verkennen. Op onze eerste dag (een zaterdag) slenterden we door het oude stadscentrum, beklommen we de kathedraal voor een uitzichtje en gingen we kijken in een overdekte markthal waar locals hun inkopen voor de week deden en toeristen zich vergaapten aan honderden soorten vis, vlees, fruit en groenten. Het oude centrum is heel gezellig en voelt ongelofelijk zuiders aan, maar moet het stellen zonder de architecturale grootsheid van Barcelona of de typisch Spaanse charme van Madrid.
Op dag 2 (zondag, dia de la madre en prachtig weer) huurden we een stalen ros en reden we eerst richting Turiapark. Die groene zone in de vroegere bedding van de rivier de Turia slingert zich 9 kilometer lang door de stad, en voorziet z'n bewoners letterlijk en figuurlijk van ademruimte. Toen wij er waren werd er gepicknickt, gespeeld met kinderen en huisdieren en was er tegelijk een buurtfeest én een loopwedstrijd aan de gang. Een knap project kortom, dat de levenskwaliteit in Valencia zeker ten goede komt. Daar kunnen veel Vlaamse burgemeesters van grote en middelgrote steden nog iets van leren!
Volgende stop na 10 kilometer op de trappers: de Ciudad de las Artes y Ciencias. Een reeks hypermoderne gebouwen, ontsproten uit het brein van de Valenciaanse architect Santiago Calatrava, die ook het station van Luik heeft ontworpen. Precies een futuristische planeet waar je terecht komt, die doorkruist wordt door hypnotiserend blauw water. Heel speciaal, en net daardoor ook een beetje bevreemdend.
Een stad die naast een aangenaam klimaat, veel groen, leuke restaurants en winkels ook nog eens een prachtig strand heeft? Check, check, check! In de zomer moet het hier zalig vertoeven zijn. Toen wij er waren stond er nog iets te veel wind, dus wij hebben de strandbedjes en parasols gelaten voor wat ze waren en ons beperkt tot een terrasje op de dijk. En we waren niet de enigen die aan het genieten waren van een kinderloos weekend, me dunkt...
Onze laatste dag stond in het teken van uitslapen, opnieuw rondslenteren, wat winkelen en jawel: nog meer eten. Daarna zat het er al weer op, en vlogen we terug naar België om Colette te gaan oppikken op één van haar logeeradressen. Zoals dat kennelijk hoort bij ouders hebben we in Valencia vaak over onze dochter gepraat. Haar geïmiteerd om elkaar te doen lachen, en ons hardop afgevraagd wat ze op dat moment aan het doen zou zijn. We waren op voorhand bang dat ze ons na 4 nachten weg misschien niet meer zou herkennen, maar die vrees was onterecht, want bij het afhalen werden we getrakteerd op een klassieker onder de Colette-snoetjes. Zo ongeveer:
Voor herhaling vatbaar dus, zo'n kinderloze citytrip. Of we er zoals S. en A. een jaarlijkse traditie van gaan maken, dat moet ik nog even bespreken met de grootouders :)
