Intussen is het groen achter mijn oren al een klein beetje verdwenen, en weet ik dat het perfect normaal is dat niet elke gewerkte dag een even groot succes is. Dat elke werkplek en werkgever wel zo zijn eigen rariteiten, kleine kantjes en imperfecties heeft. Maar toch, over het algemeen ben ik een contente werknemer, die met plezier haar steentje bijdraagt. Gelukkig maar, want ik doe niet mee met Euromillions zoals deze man. En dus wil dat zeggen dat ik nog wel een jaartje of 35 voor de boeg heb vooraleer ik met mijn verrimpelde kont in de zon kan gaan liggen in Benidorm of mijn schamele pensioencenten kan gaan verkwanselen op de wekelijkse bingo van de KVLV. Maar hand op het hart: ik heb daar vrede mee, echt waar.
Waar ik onze Euromillionsman dan wel om benijd? Om het feit dat hij waarschijnlijk nooit van zijn leven nog zal moeten solliciteren. CV's perfectioneren, meedoen aan belachelijke selectieproeven, wachten op telefoontjes die nooit zullen komen: het blijft hem allemaal bespaard, de gelukzak.
Ik heb er de afgelopen jaren mijn deel al wel van gehad, van bovenstaande sollicitatie-ellende. In deze post deel ik graag een paar van mijn ervaringen. Wie weet werkt het wel therapeutisch. En anders hebben jullie toch eens goed gelachen met andersmans miserie, ha!
* Een klassieker bij deze uitsteller: een interessante vacature tegenkomen en opslaan. Die vervolgens tijdelijk vergeten. Je vlak voor de deadline realiseren dat je nog moet solliciteren. Dan één van volgende scenario's volgen:
1) CV en motivatiebrief snel nog wat aanpassen en om 23u59 versturen
2) Ontdekken dat de werkgever in kwestie geen genoegen neemt met een ordinair mailtje, maar een (slecht gelay-out) sollicitatieformulier hanteert. Wat er basically gewoon op neerkomt dat je alles wat normaal in je CV en motivatiebrief staat moet copy-pasten. Heel hard vloeken, want: tijdrovend. Hierdoor net de deadline missen.
* "Binnen de week beslissen we, en dan laten we zeker iets weten". Hoe vaak ik die zin heb moeten horen na een gesprek. Om dan vervolgens zelf te moeten bellen, soms zelfs meerdere keren. 1 organisatie, die vooral draaide op studenten, spande daarbij de kroon: ik ging op gesprek in juni, daarna nam er wekenlang niemand de telefoon op. Ik kreeg uiteindelijk een afwijzigingsmail in september (!!!)
* Je doet als sollicitant de moeite om tijd vrij te maken om op gesprek te komen. Met een beetje chance mag je daarna nog meedoen aan één of andere strontvervelende opdracht. En dan gaat de job toch nog naar iemand anders. Alle begrip voor het feit dat er een kandidaat in de running was die misschien net iets beter was. Maar is het dan echt zoveel gevraagd dat je als personeelsverantwoordelijke even de tijd neemt om feedback te geven aan de afvallers? Blijkbaar wel, zo blijkt. Zo respectloos.
* Gelukkig zijn het niet altijd de sollicitanten die het deksel op de neus krijgen, zo getuige onderstaand voorbeeld:
Mail 1 als reactie op een sollicitatie: "Bedankt voor uw sollicitatie bij ons bedrijf. Helaas moeten we u meedelen dat u niet volledig in ons profiel past want blablablabla...". Mail 2 een week later: "Onlangs solliciteerde u voor functie X bij onze organisatie, waarvoor u niet werd weerhouden. Onze eerste sollicitatieronde leverde jammer genoeg niet het verhoopte resultaat op. Wilt u toch nog op gesprek komen?" #FAIL
* Uit het leven gegrepen: solliciteren voor een communicatiefunctie in een ziekenhuis. Aan het einde van een lange assessmentdag een fictief crisisinterview moeten geven aan een ambetante journalist. Geen fictieve journalist maar een echte: een collega van een ander mediabedrijf die ik regelmatig tegenkwam tijdens de werkuren. Ik ben er nog altijd niet uit wie zich nu het ongemakkelijkst voelde, hij of ik :)
* Ook echt gebeurd: solliciteren voor een functie bij een groot bedrijf dat de eerste schifting overliet aan een gekend interimkantoor. De recruiter waar ik bij terecht kwam was een behoorlijk rare snuiter. Tijdens ons gesprek vielen zijn ogen herhaaldelijk dicht en dommelde hij precies telkens een paar seconden in. Om mij meteen daarna tegen mijn voeten te geven dat ik niet uitvoerig genoeg antwoordde op zijn vragen. Bon, ik dacht dat ik misschien gewoon niet zo interessant uit de hoek kwam, maar op het einde van het gesprek kwam het eruit: hij was net vader geworden en zijn nachten waren niet meer wat ze geweest waren.
* Dezelfde recruiter vond het tijdens het gesprek ook nodig om te vermelden dat hij dacht dat "mijn doordringende ogen" wel van pas gingen komen voor de job waarvoor ik solliciteerde (???)
* Zo erg als bij deze man werd het daarna gelukkig nooit meer. Maar ik heb me toch dikwijls afgevraagd onder welke steen die recruiters leven, en waarom werkgevers hun oordeel zo sterk laten afhangen van de uiterst subjectieve rapporten die deze pseudo-psychologen bij elkaar schrijven. Ze baseren die op één bepaald gesprek op één bepaalde dag, dus hoe betrouwbaar is dat oordeel, alles bij elkaar beschouwd? Een voorbeeld: voor job A ging ik op assessment bij bureau B. Het gesprek verliep stroef, en op mijn rapport kreeg ik de stempel "niet geschikt". Voor job C, waarvan de competenties voor 90% overeenstemden met job A, ging ik een week later op gesprek bij bureau D. De brave HR-mens daar was onder de indruk van mijn verkooppraatje, en schreef een heel positief rapport. Om maar te zeggen: zo'n assessment, dat slaagt werkelijk nergens op.
Maar het is gelukkig allemaal goed gekomen, en daar was niet eens een Euromillions-biljet voor nodig ;-) Herkenbaar, dit leed dat solliciteren heet? Straffe sollicitatie-anekdotes altijd welkom in de comments.