Waarom ik jaloers ben op de Euromillionsman

donderdag 20 oktober 2016

Ik had het er al kort over in mijn vorige post: ik ben recent van werk veranderd. Mijn derde job, sinds ik de aula's en studieboeken in 2009 heb gelaten voor wat ze waren en mij op de arbeidsmarkt heb begeven. Ongeduldig trappelend om onbekende mensen en plaatsen te leren kennen. Om de theorie achter mij te laten en along the way nieuwe dingen bij te leren. Om eindelijk te worden wat ik later-als-ik-groot-ben wilde zijn (al wist ik nooit precies wat dat dan was, toen niet en nu nog steeds niet...)

Intussen is het groen achter mijn oren al een klein beetje verdwenen, en weet ik dat het perfect normaal is dat niet elke gewerkte dag een even groot succes is. Dat elke werkplek en werkgever wel zo zijn eigen rariteiten, kleine kantjes en imperfecties heeft. Maar toch, over het algemeen ben ik een contente werknemer, die met plezier haar steentje bijdraagt. Gelukkig maar, want ik doe niet mee met Euromillions zoals deze man. En dus wil dat zeggen dat ik nog wel een jaartje of 35 voor de boeg heb vooraleer ik met mijn verrimpelde kont in de zon kan gaan liggen in Benidorm of mijn schamele pensioencenten kan gaan verkwanselen op de wekelijkse bingo van de KVLV. Maar hand op het hart: ik heb daar vrede mee, echt waar.

Waar ik onze Euromillionsman dan wel om benijd? Om het feit dat hij waarschijnlijk nooit van zijn leven nog zal moeten solliciteren. CV's perfectioneren, meedoen aan belachelijke selectieproeven, wachten op telefoontjes die nooit zullen komen: het blijft hem allemaal bespaard, de gelukzak.

Ik heb er de afgelopen jaren mijn deel al wel van gehad, van bovenstaande sollicitatie-ellende. In deze post deel ik graag een paar van mijn ervaringen. Wie weet werkt het wel therapeutisch. En anders hebben jullie toch eens goed gelachen met andersmans miserie, ha!





















* Een klassieker bij deze uitsteller: een interessante vacature tegenkomen en opslaan. Die vervolgens tijdelijk vergeten. Je vlak voor de deadline realiseren dat je nog moet solliciteren. Dan één van volgende scenario's volgen:

1) CV en motivatiebrief snel nog wat aanpassen en om 23u59 versturen

2) Ontdekken dat de werkgever in kwestie geen genoegen neemt met een ordinair mailtje, maar een (slecht gelay-out) sollicitatieformulier hanteert. Wat er basically gewoon op neerkomt dat je alles wat normaal in je CV en motivatiebrief staat moet copy-pasten. Heel hard vloeken, want: tijdrovend. Hierdoor net de deadline missen.

* "Binnen de week beslissen we, en dan laten we zeker iets weten". Hoe vaak ik die zin heb moeten horen na een gesprek. Om dan vervolgens zelf te moeten bellen, soms zelfs meerdere keren. 1 organisatie, die vooral draaide op studenten, spande daarbij de kroon: ik ging op gesprek in juni, daarna nam er wekenlang niemand de telefoon op. Ik kreeg uiteindelijk een afwijzigingsmail in september (!!!)

* Je doet als sollicitant de moeite om tijd vrij te maken om op gesprek te komen. Met een beetje chance mag je daarna nog meedoen aan één of andere strontvervelende opdracht. En dan gaat de job toch nog naar iemand anders. Alle begrip voor het feit dat er een kandidaat in de running was die misschien net iets beter was. Maar is het dan echt zoveel gevraagd dat je als personeelsverantwoordelijke even de tijd neemt om feedback te geven aan de afvallers? Blijkbaar wel, zo blijkt. Zo respectloos.

* Gelukkig zijn het niet altijd de sollicitanten die het deksel op de neus krijgen, zo getuige onderstaand voorbeeld:

Mail 1 als reactie op een sollicitatie: "Bedankt voor uw sollicitatie bij ons bedrijf. Helaas moeten we u meedelen dat u niet volledig in ons profiel past want blablablabla...". Mail 2 een week later: "Onlangs solliciteerde u voor functie X bij onze organisatie, waarvoor u niet werd weerhouden. Onze eerste sollicitatieronde leverde jammer genoeg niet het verhoopte resultaat op. Wilt u toch nog op gesprek komen?" #FAIL

* Uit het leven gegrepen: solliciteren voor een communicatiefunctie in een ziekenhuis. Aan het einde van een lange assessmentdag een fictief crisisinterview moeten geven aan een ambetante journalist. Geen fictieve journalist maar een echte: een collega van een ander mediabedrijf die ik regelmatig tegenkwam tijdens de werkuren. Ik ben er nog altijd niet uit wie zich nu het ongemakkelijkst voelde, hij of ik :)

* Ook echt gebeurd: solliciteren voor een functie bij een groot bedrijf dat de eerste schifting overliet aan een gekend interimkantoor. De recruiter waar ik bij terecht kwam was een behoorlijk rare snuiter. Tijdens ons gesprek vielen zijn ogen herhaaldelijk dicht en dommelde hij precies telkens een paar seconden in. Om mij meteen daarna tegen mijn voeten te geven dat ik niet uitvoerig genoeg antwoordde op zijn vragen. Bon, ik dacht dat ik misschien gewoon niet zo interessant uit de hoek kwam, maar op het einde van het gesprek kwam het eruit: hij was net vader geworden en zijn nachten waren niet meer wat ze geweest waren.

* Dezelfde recruiter vond het tijdens het gesprek ook nodig om te vermelden dat hij dacht dat "mijn doordringende ogen" wel van pas gingen komen voor de job waarvoor ik solliciteerde (???)

* Zo erg als bij deze man werd het daarna gelukkig nooit meer. Maar ik heb me toch dikwijls afgevraagd onder welke steen die recruiters leven, en waarom werkgevers hun oordeel zo sterk laten afhangen van de uiterst subjectieve rapporten die deze pseudo-psychologen bij elkaar schrijven. Ze baseren die op één bepaald gesprek op één bepaalde dag, dus hoe betrouwbaar is dat oordeel, alles bij elkaar beschouwd? Een voorbeeld: voor job A ging ik op assessment bij bureau B. Het gesprek verliep stroef, en op mijn rapport kreeg ik de stempel "niet geschikt". Voor job C, waarvan de competenties voor 90% overeenstemden met job A, ging ik een week later op gesprek bij bureau D. De brave HR-mens daar was onder de indruk van mijn verkooppraatje, en schreef een heel positief rapport. Om maar te zeggen: zo'n assessment, dat slaagt werkelijk nergens op.

Maar het is gelukkig allemaal goed gekomen, en daar was niet eens een Euromillions-biljet voor nodig ;-) Herkenbaar, dit leed dat solliciteren heet? Straffe sollicitatie-anekdotes altijd welkom in de comments.

Maandoverzicht: september 2016

vrijdag 7 oktober 2016



Terwijl ik dit maandoverzicht in elkaar zet, ben ik even in between jobs. Mijn vervangster nam begin deze week de fakkel over, en nu ben ik nog een paar dagen thuis voor ik komende maandag start op mijn nieuwe job. Bewust, om even te resetten voor ik met een fris hoofd aan iets nieuw kan beginnen. Ik had dinsdag een heel fijn afscheidsetentje met mijn baas en collega's, en ook de vele mailtjes met lieve woorden van mensen waar ik door de jaren heen contact mee had, deden me veel deugd. Het was een mooie, serene manier om een boeiende en leerrijke periode in mijn leven af te sluiten.

Maar het leven is gelukkig meer dan werken alleen. Wat had september 2016 nog zoal te bieden? Wel...

Aangenaam verrast door

De prachtige nazomerdagen die september ons bracht. Het feit dat Colette na lang voorzichtig alles vasthouden ineens weg was met stappen, en nu het liefst te voet de wereld verkent. Het nieuwe uiterlijk van Diest, dat door het blootleggen van de Demer ineens een heel andere stad is geworden, met mooie plekjes die niet moeten onderdoen voor pakweg Gent.

Gestart

September is niet alleen de maand waarin kindjes terug schoolwaarts keren, ook heel wat hobbytoestanden beginnen dan opnieuw na de zomermaanden. Dat gold ook voor mijn wekelijkse yogales op zaterdagochtend. Ondanks wat wetenschappers hier beweren, vind ik yoga toch ECHT wel een sport. Quasi altijd bezwete kleren en spierpijn achteraf hier. Maar zoveel deugd van, niet normaal!

Waar mijn enthousiasme nog een beetje voor moet groeien, dat is lopen. U moet weten: ik heb als tiener tijdens de lessen L.O een loopdegout gekweekt. Ik overdrijf niet als ik zeg dat de sponsorveldloop waar wij verplicht aan moesten meedoen mijn minst favoriete dag van het hele jaar was. Maar ja, nu ben ik dus toch aan het lopen geslagen, vrijwillig dan nog. Gemotiveerd door het mooie weer en het vooruitzicht op een betere conditie, maar nog niet met heel mijn hart. Ik kan nog steeds wel 10 dingen bedenken die leuker zijn, en met een zak chips voor de tv hangen is er daar helaas nog altijd één van. We zien wel waar het schip strandt, en hoe lang ik het volhou. Die 10 lessen met Evy nemen ze mij toch al niet meer af, ha!

Gedanst

Op het jaarlijkse feestweekend van onze scoutsgroep. Op vrijdag is er traditiegetrouw een fuif voor de jeugd met loeiharde boenkeboenke, en op zaterdag eentje voor de oudere garde met een coverbandje. We lieten ons voor de eerste keer ooit verleiden om voor die tweede avond te kiezen, en hebben ons dat niet beklaagd. De realiteit onder ogen zien heet zoiets zeker? ;-)

Gegeten

Op één culinaire uitspatting (waarover jullie hier al konden lezen) en één brasseriebezoek na stond deze maand in het teken van in huiselijke kring dineren. Er kwamen ex-collega's brunchen, we kregen heerlijk stoofvlees voorgeschoteld bij vrienden en waren te gast op een housewarming-BBQ op de indrukwekkende werf van andere vrienden. Allemaal keigezellig, en voor mij meteen ook één van de weinige leuke kanten aan de winter die er zit aan te komen. Laat die etentjes en huiskamers vol kaarsen maar komen.

Gekookt

Zelf kook ik eigenlijk helemaal niet zo graag, maar wat ik wel al eens tof vind, is 'souschefke' spelen als mijn man iets in elkaar bokst. Soms eindigt dat in ruzie, maar in september brachten we nogal wat uren samen in de keuken door. Om liters soep en potten vol spaghettisaus te maken en ondertussen wat bij te praten. Nooit gedacht dat ik het zou zeggen, maar het was gezellig in de keuken, lieverd.

Gekeken - TV

We hebben hem wat verwaarloosd tijdens de zomermaanden, onze televisie. We hebben misschien nog 1% vrije ruimte op onze digicorder. Allemaal films, series, documentaires en random onzin die we dringend nog eens moeten bekijken. Ooit...

Momenteel hebben we thuis op tv-vlak 2 verslavingen: een vaste waarde en een nieuwe ontdekking. "Zo man, zo vrouw" valt onder die eerste categorie. Al vinden we dat het dit seizoen wel opvalt dat ze de meer 'extreme' koppels eruit vissen. Maar plezant om naar te kijken blijft het wel. Zo'n oprechte mens ook, Jani, zowel in zijn verontwaardiging als in de genegenheid die hij op het einde van de aflevering lijkt te voelen voor 'zijn' koppels. Ons favoriete tv-halfuurtje van de week, by far.

Waar we ook elke week naar uitkijken, dat is "The Voice Kids" op TF1. Als bij toeval ontdekt tijdens het zappen, maar we zijn er als een blok voor gevallen. Ik heb nooit veel gehad met talentenjachten op tv, waardoor ik het compleet gemist had dat er ook al eens een Belgische versie van het programma was geweest (één seizoen of meerdere? Ik weet het zelfs nog altijd niet). Hypergetalenteerde kinderen, blinkende familieleden en 3 juryleden die 'hun' artiesten op een volwassen maar toch lieve manier behandelen. En het is nog goed voor uw Frans ook! De finale is er morgen vanaf 20u55. Wij zijn thuis al sinds aflevering 1 lid van #teamlou 

Gekeken - series

Het was dus al een mooie maand op tv-gebied, maar oh, dan hebben we het nog niet over series gehad. Begin september begon ik naar Downton Abbey te kijken, en jezuschristus, hoe goed is dat!

De Britse reeks over een adellijke familie en hun bedienden aan het begin van de 20ste eeuw heeft echt alles in huis. Klassebakken van acteurs, gehuld in de prachtigste kostuums. Veel verhaallijnen, maar allemaal zo goed en realistisch uitgewerkt. Aandacht voor de historische context ook, zoals de Eerste Wereldoorlog en de opkomst van het feminisme. Bloody well done dus, en no way dat ik de komende maanden nog naar iets anders ga kijken.

Gelezen

Er zijn helaas maar 24 uren in een dag, dus de boeken hebben het deze maand moeten afleggen tegen al dat televisiegeweld. Ik las in september anderhalf boek uit. Beginnen deed ik met "To Kill a Mockingbird" van Harper Lee, een klassieker die ik al een tijdje een kans wilde geven. Niet slecht, maar een beetje langdradig. Intussen worstel ik me door "Het Nachtcircus" van Erin Morgenstern voor onze maandelijke leesclub meeting volgende week, maar ik geraak er maar niet in. Ik heb dat niet vaak, maar het voelt echt een beetje als een opdracht, die resterende pagina's uitlezen. Nog even afwachten dus voor ik een oordeel ga vellen.

Gekocht

We gingen EINDELIJK over tot een aankoop die we al veel te lang voor ons uit hadden geschoven: die van een nieuw bed. Het is even slikken om zo'n bedrag te spenderen, maar ik vond het uittesten van al die verschillende matrassen nog wel tof om te doen, en ik weet heel zeker dat we binnen een paar weken fantastisch goed gaan slapen.

(Toch, lieve Colette? :) )


Made With Love By The Dutch Lady Designs