Doodgewone dingen - de overal schoonheid editie

woensdag 28 december 2016



Deze post stond al een hele tijd klaar in draft. De spreekwoordelijke schop onder mijn kont die ik nodig had om dit lijstje af te werken en te publiceren, kwam er door deze post van voormalig klasgenootje Sieglinde. En alsof het zo moest zijn, mocht mijn eigenste zus de originele rubriek enkele weken later komen invullen. Jullie snappen het al, ik kon dus niet achterblijven.

Voor wie geen flauw idee heeft waar het over gaat: hier en hier kan je meer lezen over "Doodgewone Dingen", een fijn rubriekje aan het einde van elke De Standaard Magazine dat een ode is aan alledaagse kleinigheden waar een mens blij van wordt. Ideale materie om een jaar vol terreur, dood en verderf mee af te sluiten, als je't mij vraagt. Zullen we collectief afspreken dat we ons in 2017 wat meer gaan optrekken aan de dingen die ons gelukkig maken, in plaats van te zeuren over alles wat er niet gesmeerd loopt? De wereld zou er een aangenamere plek door worden.

Maar genoeg Kumbaya voor één post. Hieronder een aantal Doodgewone Dingen die mijn hart doen zingen:

Poetsvrouwdagen
Om de twee weken kom ik op vrijdag thuis in een huis dat naar poetsmiddel ruikt, en kan ik in een bad gaan waar geen stof in ligt en waarvan de kranen blinken #bliss

Blije honden
Hoe slecht mijn dag ook is, wanneer ik op straat een hond zie die er duidelijk graag bij is, dan kan ik niet anders dan heel hard glimlachen.

Mannen met baby's of kleine kinderen
Weinig dingen doen mijn hart meer smelten dan een papa met een draagdoek op zijn buik of een peuter aan de hand. Bonuspunten als hij eruit ziet alsof hij de tijd van zijn leven heeft wanneer hij denkt dat niemand kijkt.

De seizoenen zien veranderen op een plek die ik goed ken
Vanuit het uiterste hoekje van onze zetel in de woonkamer kijken we uit op een laan met hoge lindebomen. Heerlijk om daar gewoon te zitten en de staat van de seizoenen te observeren. Dat geldt ook voor plekken waar ik vaak langs wandel (op weg naar het werk bijvoorbeeld, zoals op bovenstaande foto)

De eerste aardbeien van het seizoen eten
De enige echte smaak van de zomer!

De gitaarsolo in "Zeil je voor het eerst"
Geniaal in z'n kitcherigheid, en een instant-flashback naar de vroege jaren '90 in iets meer dan 10 seconden. Hier te zien vanaf 2:58, voor de liefhebbers.

Een powerbreak nemen in de zon
Winter of zomer, maakt niet uit. Gewoon ergens gaan zitten, gezicht naar de zon gericht, diep in- en uitademen tot je blikveld rood kleurt. Ideaal om even op te laden.

Kleren van meer dan 10 jaar oud
Ze nog hebben. Er nog in geraken. Nog exact weten wat de prijs was, in euro's of in Belgische franken. En ze nog regelmatig dragen ook. Ik heb zo maar 2 of 3 stuks in mijn kast hangen (die, toegegeven, niet eens zo mooi of speciaal zijn), maar ik vind dat wel kicken in deze wegwerptijden.

Middagdutjes
Uit ongeveer 1 op 10 dutjes word ik mottig en gedesoriënteerd wakker en dat is niet fijn. Gelukkig is het 9 van de 10 keer wel meer dan de moeite waard.

Een parkeerplaats vlak voor de deur vinden
Bovengenoemde laan met hoge lindebomen uitrijden, en op het T-kruispunt al reikhalzend naar links kijken. Zien dat één van de drie plaatsen vlakbij de voordeur vrij is, is altijd een reden voor een triomfantelijk gebalde vuist. Bonuspunten als de auto vol zit met boodschappen of een humeurige peuter.

Het tuincentrum-ritueel
Van zodra de laatste sneeuwklokjes verdwenen zijn en de eerste zonnestralen die naar lente ruiken komen piepen, in de auto kruipen en naar het dichtstbijzijnde tuincentrum rijden. Net als de rest van de streek, maar in dit geval doen zelfs files en drummende mensenmassa's geen afbreuk aan het geluksgevoel. De lente is immers begonnen, dus hoera, terug buiten eten en boekjes lezen in de tuinstoel enzo! Een vermogen uitgeven aan planten voor in de bakken op het terras, daar vervolgens uren mee in de weer zijn en als het begint te schemeren het resultaat van al die noeste arbeid tevreden aanschouwen. Was de winter al maar voorbij <3

Gesprekken afluisteren op de trein
Weinig dingen zijn irritanter dan tijdens het lezen op de trein uit je concentratie gehaald worden door neuzelende ambtenaren die de dagen tot hun pensioen aan het aftellen zijn. Weinig dingen zijn interessanter dan tijdens het lezen op de trein uit je concentratie gehaald worden door mensen die intrigerende of grappige dingen tegen elkaar aan het vertellen zijn. Over de affaire van hun lief, wat ze 's ochtends tussen hun boterhammen smeren of de beste manier om een hond te ontwormen. Wie regelmatig de trein neemt en zich niet blind staart op alles wat er fout loopt, waant zich een student aan de universiteit van het leven ;-)

Lanterfanten in de bibliotheek
Zeg me vandaag dat ik nog maar een dag te leven heb, en ik breng met plezier een deel van die dag door in de bibliotheek. Het heeft iets warm en geruststellend, door al die rekken dwalen en intrigerende titels eruit halen, en soms ook denken: "he, jou ken ik al, jou heb ik al gelezen". Ik vind het ook mooi om te zien hoe oudere mensen er op het gemak hun krant lezen, hoe gezinnen er quality-time beleven en hoe mensen die het wat minder breed hebben er ook gewoon op de computer kunnen. De politiek liet zich een tijdje geleden ontvallen dat dat misschien niet echt meer van deze tijd was, zo'n bibliotheek in elk dorp. Wel, ik vind van wel. Ik ben geen grote rebel, maar de dag dat de bibliotheken met sluiting worden bedreigd ga ik met plezier als eerste op de barricade staan.

Ik wens jullie bij deze alvast een fijn eindejaar toe. Achter de schermen broed ik nog op een terugblik op 2016, maar het is nog maar de vraag of die er effectief komt voor het jaar zijn hielen heeft gelicht. Die laatste dagen van een jaar hebben precies de neiging om nog sneller vooruit te gaan dan 'normale' dagen, of ligt dat aan mij?

Er werd in 2016 misschien niet zoveel geblogd als ik graag had gewild, maar het was wel een bijzonder jaar voor Overal Schoonheid. Het jaar waarin ik na het verteren van mijn eerste paar maanden als moeder de goesting om te schrijven terugvond. Het jaar van de nieuwe lay-out, het jaar ook waarin ik mijn schroom overwon om af en toe al eens een post te delen op sociale media, wat maakte dat hier veel meer mensen kwamen lezen dan daarvoor. Aan ieder van jullie: bedankt daarvoor. 

Ik heb bloggewijs weinig concrete plannen voor het nieuwe jaar. We zien wel hoe de wind waait, meneer. Geen blogplanning, contentstrategie of uitgekiend marketingplan hier. Gelukkig is dat heel typerend voor wie ik ben en hoe ik de dingen doorgaans aanpak. Een kei in improviseren, ikke. Hoe dan ook: kom in 2017 gerust af en toe eens kijken. Ik zal mijn best doen om het hier zo interessant mogelijk te maken. 

Maandoverzicht: november 2016

maandag 5 december 2016







 De laatste maand van het jaar is bij deze alweer ingezet, wat wil zeggen dat we nog maar op een zucht verwijderd zijn van 2017. Tijd dus voor de voorlaatste terugblik van 2016. 


Gedaan


- Een verlengd weekend gespendeerd aan zee, waar we de viswinkels van Nieuwpoort plunderden, gingen zwemmen en de plaatselijke kinderboerderij bezochten. Het was koud en nat, dus we brachten welgeteld 5 minuten door op het strand. Op de terugweg naar huis deden we een tussenstop in het immer prachtige Brugge. We hoopten vurig dat die overload aan cultuur Colette goed moe zou maken, maar helaas, het was de volle 150 km naar huis feest op de achterbank :) Ook altijd een beetje een kleine volksverhuizing, zo een weekend weggaan met een kind. Op het vlak van efficiënt inpakken hebben we thuis nog wel wat te leren.

- Intussen zijn we met de vriendinnengroep allemaal de kaap van de 30 gepasseerd. Een feestjaar dat we deze maand gezamelijk afsloten door samen met de mannen naar een dinner & dance te gaan in een feestzaal in de buurt. Wat basically een soort van trouwfeest is (= veel eten en een volle dansvloer waar van Hinzajee gedanst wordt), alleen dan zonder bruidspaar en ellenlange speeches. Zatte nonkels, die waren er dan weer wel in overvloed. Alsook een Parijs-Roubaix-winnaar uit de jaren '70 die zijn 70ste verjaardag kwam vieren. We zijn met onze 30 lentes misschien nog een tikje te jong voor zulke evenementen, maar het was enorm plezant om nog eens gezamelijk de hort op te zijn.

- Ook nog keihard het vermelden waard was de babyborrel met de uitgebreidste catering ooit, waar we op uitgenodigd waren. Naast gegeten heb ik er vooral veel tijd doorgebracht op het springkasteel, samen met mijn dochter die haar ogen uitkeek. Het is zo eens iets anders dan gezellig keuvelen met de volwassenen.

Geluisterd naar


De debuut-cd van schoonbroerlief, die na 3 bangelijke platen met Balthazar nu met zijn soloproject Zimmerman gaat toeren. Hier te beluisteren, hier te bekijken.

En omdat ze kwaad gaat zijn als ik Simon hier vermeld en haar niet: de passage van zusterlief in de AB vorige week was ook meer dan de moeite :) Enkele dagen eerder was ze te gast tijdens de liveshow van de Rode Neuzen Dag op Q-Music, dat kan je hier terugkijken.

Aan het lezen


Een boek volledig uitlezen zat er deze maand niet in. In een optimistische bui ging ik naar de bibliotheek, en kwam terug met 2 kloefers van een paar honderd bladzijden die allebei al eeuwen op mijn to-read lijstje stonden. "Mabaajaat, het gaat me nog wel lukken om die dit jaar uit te lezen", dacht ik. Maar helaas, terwijl het einde van 2016 nadert liggen ze nog altijd ongelezen op mijn nachtkastje. Ze zijn te zwaar om mee over en weer te slepen op de trein, en 's avonds ontbreekt het me aan goesting om er eindelijk in te beginnen. 

In afwachting daarvan ben ik halfweg Reizen ronder John van Geert Mak, een non-fictie boek over het Amerika van de 20ste eeuw dat ik een paar jaar geleden voor kerst cadeau kreeg. Ik lees niet vaak non-fictie, maar voor Mak maak ik graag een uitzondering. Zo goed geschreven en kleurrijk verteld, en daarnaast ook ontzettend leerrijk. Heel interessant ook om te lezen op een moment waarop Amerika opnieuw door een bewogen periode gaat, die ongetwijfeld binnen een paar decennia ook de geschiedenisboeken zal halen.

Afwisselen deed ik met iets lichtere lectuur op de Kindle, waar momenteel Grote kleine leugens van Liane Moriarty op staat, onze eerste leesclub-keuze voor het nieuwe jaar. Zotte moeders met kleine kinderen in de hoofdrol van dit boek, dus al een paar keer goed gelachen. 

Of nee, ik bedenk me net dat ik wel iets volledig heb uitgelezen: het vierde nummer van Charlie Magazine. Ik hoop eigenlijk nooit (vrouwen)tijdschriften, omdat ik echt niet zit te wachten op het zoveelste recept voor soep of tips om zo snel mogelijk een ideaal bikinilijf te kweken. Pas op, ik blader daar al eens graag door bij de tandarts of de kapper, maar ik kan er echt mijn geld niet aan geven. Maar Charlie is een interessante vreemde eend in de bijt. EINDELIJK een tijdschrift dat doet nadenken in plaats van zijn lezers hersendood te maken. Dat je er een onafhankelijke redactie van enthousiaste jonge mensen mee steunt in plaats van één van de grote mediaconcerns vind ik persoonlijk ook een groot pluspunt.

Gekeken naar


Helaas niet naar het 5de seizoen van Downton Abbey, want daar was iemand anders in de bibliotheek al mee lopen (grrrr). Maar seizoen 2 van Call the midwife viel gelukkig ook zeer hard te pruimen.

Niet gekeken naar


De Slimste Mens ter Wereld. Kan er iemand eens tegen Erik Van Looy en Woestijnvis gaan zeggen dat dat programma 5 jaar geleden zijn beste tijd al had gehad? Ook De Afspraak zet ik tegenwoordig dikwijls af uit miserie. Teveel mannen met uitgesproken meningen die persé hun zeg willen doen, teveel gasten tout court voor te weinig zendtijd.

(Ik klink nu misschien wel een beetje als een verzuurd wijf, ik besef dat. Maar leven en laten leven: als het mij niet aanstaat, kan de tv ook uit. Gelukkig maar)

Verslaafd aan


Op 2dehands.be naar kinderspeelgoed kijken. Serieus, waarom zou je als ouder eigenlijk nog iets in een speelgoedwinkel kopen? We kochten zo onlangs een bus en een boerderij van Fisher Price voor Colette. Alleman content: het kind, mijn op-koopjes-beluste-hart én onze portemonnee.

Blij met


Ons nieuwe bed, dat begin deze maand zijn intrede deed. Eindejaarspremie well spent, want sindsdien slapen we als kleine baby's. Kleine baby's die al doorslapen, voor alle duidelijkheid. Het mag een wonder heten dat ik me nog maar 1 keer een klein beetje overslapen heb, want het eerste wat ik 's ochtends denk is nu nog harder "IK WIL HIER VOOR ALTIJD BLIJVEN LIGGEN".

Nog wennen aan


Het feit dat ik vanaf nu 1 dag per week van thuis uit mag werken. Niet opstaan en meteen al haasten om zeker op tijd mijn trein te halen, maar opstaan, kind wegbrengen en na een ontbijt (de luxe!) achter de computer kunnen kruipen. Een zaligheid, die weliswaar nog niet helemaal geïntegreerd is in mijn weekroutine. Maar dat zal wel komen.

Uitkijken naar


De feestdagen, toch wel. Een week vakantie, quality time met de familie, lekker eten: laat maar komen. 

Ik kijk er alleen gigantisch tegenop om de kerstboom uit de kelder te sleuren, dat wel. Maar één dezer zal ik er toch maar eens aan beginnen. Misschien wel dadelijk, als ik deze post online heb gezwierd. Korte pijn enzo...Tot volgende maand!


Made With Love By The Dutch Lady Designs