De jongen van Oxfam

donderdag 2 februari 2017

"Mevrouw, mag ik u even iets vragen?"

Vrijdagnamiddag, het marktplein van mijn thuisstad. Vrijdag, mijn vier/vijfde dag. Een dag waarop het kan: impulsief op de fiets springen en richting stad rijden om alvast wat solden te gaan scoren, voor de mensenmassa's op zaterdag toestromen.

Even daarvoor had ik hem al zien staan. Een jonge twintiger, gehuld in een regenjas in een opvallende kleur. Ik probeerde gezwind de straat over te steken, om zo te ontsnappen aan het promopraatje voor één of andere grote ngo waar hij ongetwijfeld voor werkte. Dat, of een GSM-operator of een vakbond.

Maar kijk, mijn plan om ongezien weg te komen is mislukt: hij heeft me in zijn vizier. Ik blijf staan, vloek binnensmonds, maar beleefd als ik ben keer ik toch op mijn stappen terug.

"Wie is de belangrijkste vrouw in uw leven?"

Dat is zijn openingsvraag. Origineel, dat moet ik hem nageven. We keuvelen een beetje over mijn dochter, moeder, zus en oma. Wisselen daarna van gedachten. Over seksueel geweld, hier en in het zuiden, binnen relaties en in de maatschappij in het algemeen. Over het glazen plafond. Trump. De vrouwenmars die eraan zit te komen. Dingen waar ik graag over hoor praten. Dingen die mij na aan het hart liggen. Dingen waar ik meer voeling mee heb dan pakweg het gat in de ozonlaag of zielige diertjes in één of ander asiel.

Voor ik het goed en wel besef staan we een half uur te praten, de jongen van Oxfam en ik. Van gelijke rechten voor vrouwen schakelen we naadloos over op de dingen des levens. Hij vertelt me dat hij net is afgestudeerd aan een filmopleiding en graag documentaires wil maken. Dat hij mensen ronselt op straat in een gekleurde regenjas tegen een belachelijk laag loon om de huur van zijn appartement te kunnen te betalen.

Een beetje gegeneerd vraagt hij me naar mijn leeftijd. We blijken 7 jaar te schelen. Hoewel het iets is waar hijzelf duidelijk van gruwelt, hoort hij me toch nieuwsgierig uit over mijn man, kind en vaste job. Over mijn leven als...

(ja, als wat eigenlijk? Als wannabe-volwassene, die ook maar wat aanmoddert?)

"Klopt het dat als je ergens voltijds en vast werkt, je maar 20 dagen verlof hebt?" 
Jup, meestal wel 
"Fuck, da's weinig. Hoe krijgen jullie dan al jullie shit geregeld?" 
*krekelgeluiden*
"Zo elke dag braaf gaan werken voor dezelfde baas, dat is toch stom? Ben je niet bang om daardoor je passie te verliezen?" 
Nee, het leven is meer dan werken alleen. Gelukkig maar.
"Hoe, die loonfiches moet je BIJHOUDEN???? Voor de BELASTINGAANGIFTE?? Ik dacht altijd dat ons moeder ermee aan't lachen was toen ze zei dat ze die van haar allemaal had bijgehouden in een ringmap" 
Onthou één ding, lieve vriend: uw moeder heeft ALTIJD gelijk
"Wow, zo'n baby in huis...Het zal allemaal wel schoon zijn, maar toch nog niet voor mij. Is dat soms niet totale chaos?" 
Geen commentaar :)
"Maar zo in een binnenspeeltuin gaan zitten en op vakantie gaan naar Center Parcs, dat is toch megasaai?" 
Kijk, ik zal niet doen alsof ik dat leuker vind dan pakweg een avond goed doorzakken of gaan backpacken in een ver land. Je doet zo'n dingen gewoon en hebt er vrede mee. Omdat je weet dat ze voorbij gaan.
"Al die haat, op sociale media enzo, ik vind dat echt erg. Kunnen mensen niet gewoon normaal tegen elkaar doen? Zorgen dat ze elkaar beter begrijpen? Wat meer echt met elkaar babbelen, zoals wij nu doen?" 
I hear you, brother
Heerlijk jong is hij, de Oxfam-jongen. Ik benijd hem stiekem een beetje. Niet omdat hij in een lelijke regenjas in de vrieskou moet staan. Wel omdat zijn blik nog zo fris is. Zijn verontwaardiging én verwondering nog zo oprecht. Hij zal er wel komen in het leven. Misschien niet via het parcours dat hij voor zichzelf in gedachten had. Maar is dat ooit bij iemand het geval?

Als we afscheid nemen, is hij niet te beroerd om toch nog eens te vragen of ik het zie zitten om Oxfam maandelijks financieel te steunen en zo mee te bouwen aan betere rechten voor vrouwen. Hij is een taaie, blijkt nog maar eens, want hij laat zich niet afwimpelen door mijn gebruikelijke praatje over dat ik mijn geld liever spendeer aan kleinere goede doelen en persoonlijke projecten. Geheel in het thema maak ik me ervan af met het volgende cliché:
Ik moet dat eerst toch even met mijn man bespreken

Geen opmerkingen :

Een reactie posten

Made With Love By The Dutch Lady Designs